De luizenmoeder – de wintersport.
De luizenmoeder – de wintersport
Ik snapte het nooit zo goed. Met dat hele kleine grut naar de wintersport. Als mij door andere ouders gevraagd werd of wij nog gingen skiën riep ik steevast dat ik geen zin had in een “werkvakantie”.
Maar nu de kinderen bijna 10 en 8 jaar zijn wilden ook wij er wel aan geloven. Dochterlief was al een keer met een vriendinnetje meegeweest naar de indoor skibaan op cursus en dat vond ze fantastisch. En zoonlief blinkt in elke sport wel uit dus dat zou helemaal goed komen.
De dag van aankomst renden we, na een vlotte autorit te hebben gehad, de verhuurwinkel in om de ski uitrusting van de kinderen te regelen. Hoewel het bij zoonlief redelijk vlot ging lukte het bij dochterlief nog niet helemaal. Haar schattige kleine voetjes wilden namelijk niet zo graag in de skischoen. Ze vond het pijnlijk om haar voet door de schacht te drukken en was bang om deze, eenmaal er in, niet meer uit te krijgen. Nadat iedereen haar probeerde te overtuigen, zonder succes overigens, dat het echt wel mee viel zei ik dat we het maar gewoon even moesten laten en dat ze er nog maar even over na moest denken.
Terwijl ik mijn dochter in het huisje laat zien hoe het met mijn eigen skischoenen werkt valt het mezelf toch ook behoorlijk tegen. Het gaat stroef en het lukt dan ook niet om mijn gezicht strak in de plooi te houden. Vervolgens laat ik me ontvallen dat het toch behoorlijk onprettig is om zo’n schoen uit te krijgen. Maar nadat dochterlief vervolgens op alle skischoenen succesvol geoefend heeft is ze er helemaal klaar voor en besluit ze terug te willen om haar skiuitrusting te bemachtigen.
De volgende dag beginnen we lekker rustig onderaan de piste. En aangezien manlief vroeger weleens skiles heeft gegeven begint hij die morgen met ze te oefenen. Zoals we al een beetje verwacht hadden kent zoonlief geen angst en voordat we het wisten kwam die de blauwe piste af om vervolgens tussen z’n vader’s benen de rode naar beneden te nemen. Met dochterlief liep het toch net even anders. Ze vond het een stuk spannender dan gedacht en vooral de angst om te vallen viel niet mee. Eenmaal durfde ze het om onderaan de piste op het platte stuk tussen de benen van haar vader te gaan staan. Hij bewoog heel zachtjes en samen gleden ze een meter of tien naar voren. Maar ook dit viel uiteindelijk toch echt niet mee.
Een uurtje priveles van een ervaren skileraar was het volgende plan. Hoewel ze het erg spannend vond wilde ze het toch proberen. De eerste les zou ze dan de ‘pizzapunt’ en de slalom leren. Ik hield mijn moederhart vast hoe het haar zou vergaan. Maar dat het een doorzetter is wisten we al. Nadat het eventjes stroef leek te beginnen deed ze vervolgens een uur lang wat de skileraar van haar vroeg. En voordat ik het wist klauterde ze het laatste stukje piste naar boven om vervolgens slalommend in de pizzapunt naar beneden te komen. Ik voelde de tranen op m’n wangen. Wat was ik trots op haar! En het ging haar zo goed af. Ik dacht zelfs een kleine glimlach op haar gezicht te zien.
Maar niets was minder waar. Eenmaal klaar ging de helm en grote skibril af en kwam daar een heel bezweet gezichtje tevoorschijn dat tegen me op droge toon zei: “Ik vind het niet leuk” En ze wilde dan ook geen andere lessen meer. Oke, dat was tenminste duidelijk. Maar één ding wilde ze wel: bij haar vader tussen de benen skiën. “Want dat gaat zo lekker hard”. Met totaal verbouwereerd gezicht en een bijna niet te onderdrukken glimlach roep ik dat het tijd is voor een beker warme chocomelk voor twee. “Maar dan wel met slagroom mama”.
Getekend, deze “luizenmoeder”
Lees hier ook het eerste en tweede deel uit de serie van de luizenmoeder.
Ik vind het leuk om van je te horen. Laat hieronder je reactie achter. Meepraten op facebook kan ook. # de luizenmoeder
Hoi, NEVER, NEVER,NEVER ski-les van je ouders of partner. ALTIJD lekker naar de skischool. Dat spaart veel tranen en discussies. Veel succes!!!! Joy uit Seewalchen in Oostenrijk (sinds 1981)