Het leven van déze luizenmoeder!
Hi, voor degene die mij nog niet kennen. Ik ben de founder & oprichter van Made by Ellen. Kom oorspronkelijk uit Twente. Ben getrouwd met mijn grote liefde (nou meestal dan). Heb 2 kinderen (een jongen van 9 en een meisje van 8). We zijn onlangs terug verhuisd naar Haarlem en sinds kort zijn we weer een beetje terug bij af met onze heerlijke pup Nora (lees: we hebben weer slapeloze nachten), die nu 5 maanden is. Welkom to my life!
Al een tijdje loop ik met het idee om, naast alle recepten, hotspots en alle andere food inspiratie, die ik met je deel 1x per week een kijkje in mijn leven te geven. Dit om een beetje tegenwicht te geven aan alle ‘perfecte plaatjes’ die je online veelal ziet en ook van mij dus. Want ook hier is het leven van een jong gezin turbulent en proberen we veelal maar wat.
Daarnaast begon ik mijn wekelijkste column op de website van Jamie Magazine (van Jamie Oliver) te missen en vind ik het gewoon erg leuk om op deze manier een kijkje in mijn leven te geven. Niet alleen over eten, mijn kinderen, manlief of de hond maar gewoon over mezelf. Dus zo nu en dan een persoonlijk verhaal van deze luizenmoeder. Enne, laat vooral hieronder weten wat je ervan vindt. Of het herkenbaar is, je eigen verhaal. etc. Vind ik leuk!
Deel 1
Deze “luizenmoeder” – onder de douche
Het is zondagochtend. Na een slechte nacht gehad te hebben ben ik er al he-le-maal klaar mee. Ik heb het koud, ben moe, ik stink en mijn haar is vet. En op z’n zachtst gezegd loopt ook de communicatie met manlief niet zoals ik zou willen. Dan maar even onder de douche.
De tranen rollen bijna over m’n wangen. Dan gaat de wekker op mijn mobieltje af. Het gerecht moet uit de oven. Ik klim over de badrand, drapeer snel een handdoekje om me heen en probeer dan bovenaan de trap de aandacht van manlief te wekken. Ik hoor de muziek net te hard door de woonkamer galmen en heb dan ook geen succes. Dan zet ik mijn stem iets harder op en probeer ik het nogmaals. “Jeetje! Hoort dan helemaal niemand mij roepen?” Dan hoor ik mijn dochter “pap, mama roept je”.
Nadat de oven eenmaal geregeld is stap ik weer terug over de badrand de douche in. Al snel voel ik een koude straal op mijn rug. Wat voel ik nu? Het water is alweer warm. Mijn gedachten gaan verder. Ik voel me alleen. Ik hoor mezelf zeggen; “Kan niemand me af en toe helpen? Ik moet echt een aantal dingen veranderen want zo word ik gek”.
Dan voel ik weer koude druppels op mijn lijf. Ik word steeds chagrijniger en vreet mezelf op. Zit er iemand aan die kraan ofzo? Al snel ben ik het vergeten want het water is inmiddels weer warm en ik wil even niks voelen onder die douche. Gewoon even lekker warm douchen en mezelf opwarmen.
Maar dat is maar van hele korte duur. Voordat ik het zelf direct in de gaten heb schuif ik in een reflex met een korte ruk het douchegordijn opzij. Ik steek mijn kop ertussen door en hoor mezelf weer naar beneden roepen. Maar ook dit keer krijg ik geen reactie.
Ik hijs mezelf weer uit het bad met de shampoo nog in mijn haar. Hoor mezelf op de overloop als een viswijf naar beneden krijsen: “kan diegene die aan die kraan zit er nu heel even voor 10 minuten afblijven!!!”
Dan eindelijk de reactie waar ik zo naar verlangde. Manlief reageert met rustige stem: “ik dacht dat je al onder de douche vandaan was aangezien je net op de overloop stond”. Dan roep ik duidelijk gefrustreerd terug: “Maar dat was vanwege dat ovengerecht dat uit de oven moest!”. Ik vraag me af hoe hij dit nou niet kon begrijpen.
In opperste paraatheid storm ik de badkamer weer in en was de shampoo uit mijn haren. Dan draai ik de douchekraan dicht en hoor ik in m’n hoofd een stemmetje zeggen: “Heerlijk eventjes zo douchen, daar knap je echt van op”.
Getekend, deze “luizenmoeder”
Ik vind het leuk om van je te horen. Laat hieronder je reactie achter. Meepraten op facebook kan ook.
Gerelateerde berichten:
