Mijn moeder koopt niet zo vaak bloemen voor zichzelf. Wanneer ze dit doet dan is het vaak één soort en af en toe een mooi boeket. Wanneer de bloemen beginnen te verwelken gooit ze deze weg en duurt het weer even voordat er iets nieuws komt. Van veldbloemen houdt ze niet echt.
Toen ik op kamers ging deed ik hetzelfde. Kocht bijna geen bloemen voor mezelf en als één soort. Nu doe ik het heel anders. Ik koop met regelmaat bloemen voor thuis. Hoe romantischer en kleuriger hoe mooier ik het vindt. Paars, roze, wit en blauw zijn toch wel mijn lievelingskleuren. Ik koop meestal 2 a 3 bosjes (veld)bloemen. Schik deze thuis voor in de grote vaas en houdt een paar takjes met bloemen apart voor de kleine vaasjes. Ik geniet er op deze manier intens van. Overal waar ik thuis kom zie ik de prachtige bloemen staan. Aan de eettafel, naast mijn leesstoel (niet dat ik hier vaak zit, haha) en in de keuken. Extreem blij wordt ik hiervan. Wanneer het boeket aan het verwelken is haal ik de verwelkte takjes eruit en schik de overgebleven bloemen door het huis. Voor de grote vaas koop ik dan weer nieuwe bloemen. Op deze manier ontstaan er hele leuke mixen van boeketjes en staan ze tegenwoordig ook nog wel eens te lang zodat het bijna droogboeketten worden. En dan nog geniet ik ervan omdat ik alleen maar de schoonheid ervan in zie.
Het grappige is dat ik begin te geloven dat dit hele ritueel niet zomaar een ritueel is maar eerder een proces van het loskomen van mijn moeder. Al dacht ik dit natuurlijk al jaaaaren geleden te hebben gedaan. Maar elke keer als ik weer een klein vaasje pak en daar mijn veldbloemen insteek heb ik een grijns op mijn gezicht. Ik weet namelijk dat mijn moeder niet van het type bloemen houdt, noch van kleine of gekleurde vaasjes en al helemaal niet van het ‘hergebruik’ van bloemen. Maar voor mij voelt het gewoon goed. Dit past bij mij. Het voelt alsof ik elke keer een beetje meer bij mezelf kom. Hoe mooi is dat…..
p.s. het zijn geweldige boeketjes voor op de eettafel tijdens etentjes
Geef een antwoord